A “Kárpáti Harsona” nemlétező szerkesztőségének nemlétező főszerkesztője, a régi ávéhás forgatókönyv szerint, “tolvaj kiált rendőrért” alapon konokul folytatja a még 1988-ban Antoniewicz Roland kárára folyamatosan elkövetett rágalmazást. Pedig már többször figyelmeztették, hogy nevezettet rosszindulatúan rágalmazzák! És ennek alátámasztása végett, elegendő hiteles dokumentumot is áttanulmányozhattak. Borsó a falra! Az ávéhás kommunista rágalmazókat a legkevésbé érdekli az igazság!
Becsületes ember ezen nem is csodálkozik, de nem is csodálkozhat! Azon sem, hogy az állítólagos szerző, egy bizonyos Kollár Lajos nemlétező doktor, nemlétező büntetőjogász — am bloc nem létező személy! Tipikus kommunista fogás! Az a kategória, amelyet 2006-ban Balatonöszödön Gyurcsány Ferenc akkori pártelnök és időközben több bírósági büntetőperre, vádlotti minőségben várakozó miniszterelnök, cinikusan, büszkén és nagyképűen bevallotta:
“HAZUDTUNK REGGEL, DÉLBEN ÉS ESTE, ÉJJEL ÉS NAPPAL, HÓNAPOKON, ÉVEKEN ÁT! MINDENKIT BECSAPTUNK! CSALÁSAL KERÜLTÜNK HATALOMRA! ÉS KÖZBEN NEM CSINÁLTUNK SEMMIT, CSAK MÁSOKAT RÁGALMAZTUNK!“
Igen rágalmaztak! Minden jobboldali párt, jobboldali ellenzéki személy számukra “szélsőjobboldali”, “fasiszta”, “náci” volt! Bagoly mondta verébnek! Ezekkel a címkékkel látták el az FKgP-t, az MDF-t, a MIÉP-et, a Jobbikot, a FIDESZT, még a KDNP-t is! Csak a velük házasságra lépett SZDSZ-t kímélték meg ettől a jelzőtől. Na meg az abból Főnixként újratermett LMP-t.
Még a név is találó: LMP – Lengyel Munkás Párt! Vajon ide (is) akarták belehazudni Antoniewicz Rolandot, ahogyan azt megtették az általuk létrehozott Kádár János Társasággal, melyhez Antoniewicz Rolandnak volt a legkevesebb köze? A tényleges alapító meg az a Rózsa György Eduárdó – Flores volt, akit magyar parancsra ölte meg Bolíviában Evo Morales kivégző csapata! A munkásőr-örnagy, horvát usztasa ezredes, KGB alezredes, magyar állambiztonsági tiszt, muzulmán egyházvezető, a Arató Gábor-Mesterházi Attila-Zuschlag János-féle Szocialista Ifjúsági Szövetség főalapítója, Borbély Sándor és Illich Ramirez Sanchez – Carlos-Sakál jóbarátja és tanítványa…
Azt persze ezek az ávéhás-kommunista senkik honnan tudhatják?! Hiszen ez érdekli őket a legkevésbé! Elég, hogy az ellenségüket hírbe hozták, belekeverték egy afféle kabátlopási ügybe!
Csinálta ezt már Rákosi Mátyás bandája is, előtte meg a senkiházi Sztálin és annak puszipajtása-elvtársa Hitler! Mert jó haver volt a két zsivány, hiszen együtt támadták meg és rohanták le 1939-ben Lengyelországot!
Lengyelek. A magyarok számára barátok. Az igazi magyarok számára. A kommunisták úgy félnek tőlük, mint az ördög a szenteltvíztől! Na ná! Mert a lengyel az mindig barát marad! A legnehezebb időkben is! És a magyar is ha a lengyel testvér kerül nehéz helyzetbe! Csak éppen valahogyan Antoniewicz Roland volt az, akin melléfogtak! Mert a Gyurcsány féle hazudozó mocsok jól félrevezette őket!
És hát azt meg aztán honnan tudhatja a jó barát magyar ember, aki együtt harcol s issza borát, hogy épp Antoniewicz Roland volt az, aki ténylegesen a rendszerváltásért okolható! Mert ő verte szét Aczél György – Kádár János – Apró Antal homokvárra épült hatalmát! És épp ezért gyalázza őt ma is a kommunista mocsok! A rendőrért kiáltó tolvaj!
A KGB és a Gestapó módszere volt az, hogy a legnagyobb, a meggyilkolhatatlan, elnémíthatatlan ellenségüktől úgy szabadultak meg, hogy besározták! Ezt végzik most is Antoniewicz Rolandal a kommunisták! A volt ávéhások! Rákosi Mátyás és Kádár János egykori legközelebbi munkatársai! Mert nem sikerült nekik Antoniewicz Rolandot sem megölni (többször megpróbálták!), sem kitoloncolni (ezt is megpróbáltáka Történeti Hivatalban talált okiratok szerint!), sem anyagilag és erkölcsileg tönkretenni!
Azt az Állambiztonsági Szolgálatok Levéltárában, a Történelmi Hivatalban kutakodók miért nem akarják észre venni, hogy a Antoniewicz Rolandot szándékosan besárazó, többnyire hamis dokumentum mellett, azért van még rengeteg olyan, amely mellette szól! És az interneten is rengeteg ilyen található! De a rágalmazó förmedvény a gerinctelen kutató számára kockázatmentes! Mert mondhatja “honnan tudhattam”! Hát honnan? Azért kutató, hogy kiderítse az igazságot! És ha tévedett (akkor) még nem késő (most) korrigálni a tévedést!
Pedig a valóban becsületes jobboldali érzelmű magyar ember, az efféle kommunista hazugságoknak nem hisz! Hiszen ott van több ezer hiteles dokumentum, amely a sok rágalmazó hazugságot kapásból megcáfolja! Csak érte kell nyúlni! Klikkelni kell! Mert az interneten rengeteg megtalálható!
Na persze, egyszerűbb folytatni a rágalmazást (“abból bajom nem származhat”) ahelyett, hogy egy igazi nemzeti hőst megvédjünk és végre arra a piedesztálra tegyük, ahová való! Annál is inkább, mert bármelyikünkkel megeshet, megeshetett volna az ilyesmi! Vagy csak azért hallgatnak azok, akik végre megszólalhatnának, mert róluk is kiderül(het) az, hogy ők is ávéhások voltak? Ahogyan az nemrég már több közismert emberről kiderült?
De ha lusták vagyunk klikkelni és végigolvasni a többezer dokumentumot, azért eszünk, logikai készségünk csak van?! Mert akkor arra is (végre) rájövünk, hogy “nem esik messze az alma a fától” — nemzeti hősök dédunokája, unokája, fia mégiscsak nemzeti hős! És ha ő is folytatta azt, amit őseik elkezdték, akkor annál inkább az!
Vagy megvárjuk azt, amíg a nyomorába bele nem hal? Valóban a nemzeti hőseinket csak a haláluk után érdemes-lehet-kell felmagasztalni, rehabilitálni? Hiszen a halálból már többször visszahozott, több betegségtől szenvedő súlyosan beteg Antoniewicz Rolandnak már nem sok maradt hátra az életből!
A nyugdíjügyekért a kormány részéről felelős Selmeczi Gabriella, aki Antoniewicz Rolandnak (koránál fogva) akár a lánya is lehetne, miért nem viselkedik magyar emberhez méltóan és nem kéreti magához a Nyugdíjintézettől (ki tudja, ma mi a neve ennek, a nevét állandóan újító hivatalnak!) Antoniewicz Roland aktáját, hogy megdöbbenve azt tapasztalja, Gyurcsány Ferenc bandája hogyan tolt ki vele!? És persze hogy ezt rendbe tegye!
Mert Antoniewicz Roland épp Gyurcsány kormányzása alatt ment nyugdíjba, így kaphatott csak minimál nyugdíjat, amelyből még éhen halni sem lehet! És ez csak a kezdet lenne, mert az Orbán-kormánynak más adósságai is vannak Antoniewicz Rolandal szemben! Az is, hogy magyar állampolgár létére máig nem kapta meg a magyar személyiét és a magyar útlevelét!
Pedig Orbán Viktor nem olyan régen megesküdött, hogy nem engedi meg azt, hogy akár egyetlen magyar ember ne lehessen saját hazájában magyar állampolgár! És Antoniewicz Roland bizonyítottan magyar állampolgárnak született, amit Biszku Béla–Benkei András–Kuncze Gábor bűnbandájának tagjai minduntalan megpróbálják meghamisítani! Azaz: a saját hazájában nem lehet magyar állampolgár, pedig az! Érti ezt valaki is?
Én még azon sem csodálkozom, hogy az egykor éveket a Magyar Televíziónál töltött Ilkei Csaba mélyen hallgat, és csak a Rolandot rágalmazó hamisítványokat leli fel a Történelmi Hivatalban végzett kutatásai során. Pedig ő aztán jól ismeri, kell, hogy ismerje Antoniewicz Rolandot és azt is, hogy 1984. tavaszán Aczél György és Kornidesz Mihály miért rugatta ki az MTV-től, de azt is, hogy Antoniewicz Roland visszavágott és nemsokára Kornidesz Mihály is repült, majd utána Aczél György a Politikai Bizottság felével! Hiszen az MTV épületén belül a pletykák nagyon gyorsan terjedtek! És azt mindenki tudta, hogy Antoniewicz Roland az MSZMP állandó támadását egyfolytában védi ki!
A Magyar Nemzetnél ténykedő Bayer Zsoltnak is tudnia kell azt, hogy a “régi” magyarnemzetesek, a “nagyok”, Pethő Tiborral az élén, igen nagyra becsülték Antoniewicz Rolandot és annak ellenére jelenhettek meg az írásai a lapban, hogy igen jól tudták: kemény ellenzéki! Sőt: kimondottan rendszerellenes! Ugyanezt tudnia kell a Demokrata főszerkesztőjének, Bencsik Andrásnak is, vagy az EchoTv-s Kubinyi Tamásnak is! Vagy a KDNP-s Pálffy Viktornak is, kinek nagybátyja rengeteget segített Antoniewicz Rolandnak abban, hogy ne legyen áldozata a kommunista árnak!
Térjünk vissza a Kárpáti Harsonához. Úgy tűnik pancserek szerkesztik! Mert ahelyett, hogy kivizsgálnák azt, valójában kicsoda ez a áldoktor Kollár Lajos, aki most bajt hozott a szerkesztőségre, makacs konoksággal a tolvaj rendőrért kiált! Az áldozat megsegítésére siető Döbrögik Bűne kollektíváját próbálják most mocskolni olyan jelzőkkel, amelyek csakis őket illetik meg!
Ha lenne eszük, elnézést kérnének és ígéretet tennének arra nézve, hogy sürgösen kivizsgálják: ki élt vissza a lap főszerkesztője és helyettese nevével, fényképével, amikor a nevükben beregisztrált a NING-honlapra kémkedni, hogy aztán a “szenzáció” megjelenjen az állítólagos dr.Kollár Lajos szennyiratában a Kárpáti Harsona oldalán! Ugyanis az ilyesmi is plágium a javából! Ilyen botrányba bukott bele a nemrég még a kommunisták vezére és miniszterelnöke: Gyurcsány Ferenc, a “hazudtunk reggel, délben és este, éjjel-nappal, hónapokon, éveken át, mindenkit becsaptunk” című nagydoktori (a szélhámosság tudományainak doktora) disszertáció szánalmas szerzője, aki sógora diplomamunkáját (is — elég hiányosan!) koppintotta le, az egyetemre pedig felvételi vizsga nélkül jutott be!
A Kárpáti Harsona már ott elkövette a súlyos etikai hibát, hogy ezt az ügyet azonnal becsületesen nem vizsgálta ki, és addig is a Kollár-féle mocskolódó cikket (legalább ideiglenesen) nem törölte (“raktárba tette”) volna! Mivel nem ezt tette, a Kárpáti Harsona szerkesztősége felel a rágalmazó szennyiratokért! És majd viselni is fogja ennek minden következményét. Kollárostul-Bogolyostul-Hanzikostúl! Mert kitalált sztorikkal ma már nem lehet megrágalmazni becsületes magyar hazafikat!
Azonban a szlovák “sajtó” részéről az efféle magyar-ellenes provokáció nem egyedi eset! Ahogyan az sem egyedi eset, hogy nemzetiségre, nemre (vagy nemtelenségre!), állampolgárságra való tekintet nélkül, a kommunista bűnözők, ha kell, nemlétező szerkesztőségi kollektívákra támaszkodva, ál újság-folyóirat útján rágalmazzák ellenségeiket! De teljesen mindegy, ki pénzeli, működteti ezt a szennylapot, ahogyan az is, hogy kicsoda Kollár, Hanzik vagy Bogoly, vagy milyen koszfészek Královsky Chlmec! Egyet tehetnek: az általuk alaptalanul megrágalmazottaktól bocsánatot kell kérniük, a hazugságaikat pedig egyértelműen helyesbíteniük kell!
Roland Antoniewicz z narażeniem życia (węgierscy esbecy mogli skazać jego na śmierć za “szpiegowstwo”) latami korespondował i współpracował z księciem Jerzym Giedroyciem — wydawcą paryskiej Kultury. Tytł profesora służył zmyleniu bezpieki.
W latach 1964—1967 etatowy pilot wycieczek zagranicznych BTZM “Juventur” oraz Polskiego Biura Podróży “Orbis”. W latach 1973—1979 etatowy archiwista prasowy wydawnictwa Lapkiadó Vállalat, w latach 1979—1980 etatowy asystent reżysera w wytwórni filmów fabularnych Mafilm (od 1968 do 1979 nieetatowy asystent reżysera i II reżyser), w latach 1980—1984 etatowy redaktor-reżyser-reporter w Telewizji Węgierskiej (Magyar Televízió — MTV), w latach 1984—1990 wraca do Lapkiadó Vállalat (później Pallas Lap- és Könyvkiadó Vállalat) na różne stanowiska. Mimo wielokrotnego wnioskowania, z przyczyn politycznych nie otrzymuje nominacji na etat dziennikarski, oraz mimo wielokrotnych wniosków o przyjęcie w poczet członków PRL-owskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL oraz węgierskiego związku dziennikarskiego Magyar Újságírók Országos Szövetsége (MÚOSZ), popartego rekomendacjami wielu znakomitych dziennikarzy i literatów, otrzymuje kategoryczne odmowy[232][233][234][235][236][237][238][239][240]. W latach 1987—2003 zakrystianin, w latach 1988—1998 etatowy działacz różnych antykomunistycznych organizacji społecznych. Od 2003 r na emeryturze.[241]
Po powrocie na Węgry składa egzaminy wstępne na najróżniejsze uczelnie węgierskie, m.inn. na wydział humanistyczny, a potem prawny Uniwersytet im. Loránda Eötvösa w Budapeszcie i na Wyższą Szkołę Teatralno-Filmową w Budapeszcie, uzyskując pierwsze miejsca spośród zakwalifikowanych do przyjęcia. Mimo wybitnych zdolności i bardzo szerokiego zasobu wiedzy encyklopedycznej, ze względów politycznych-kontraselekcyjnych[242] i przynależości do twardej opozycji, przeważnie “z braku miejsca”, nie uzyskuje przyjęcia[243][244][245][246][247]. Jako pracownik Lapkiadó Vállalat, obowiązkowo w latach 1971—1974 ukończył kurs podstawowy Uniwersytetu Wieczorowego Marksizmu-Leninizmu (Marxista-Leninista Esti Egyetem Általános Tagozata). Za namową swoich przyjaciół-czołowych opozycjonistów, kontynuuje tutaj studia na wydziałach filozofii, historii, ekonomii i wiedzy kierowniczej, szczegółowo rozpracowywując system władzy węgierskiej komuny. W latach 1976—1978 składa specjalistyczne egzaminy państwowe i w 1978 r uzyskuje państwowy dyplom magisterski politologa[248][249][250][251][252][253][254][255][256], przez krótki okres czasu redaktor edycji polskiej tygodnika Węgierski Tydzień. W marcu 1985 r na wniosek Biura Politycznego WSPR, jako opozycjonista, autor wielu filmów antyreżymowych, ze skutkiem natychmiastowym zostaje wyrzucony z Magyar Televízió przez nowo mianowanego Prezesa MTV — dotychczasowego kierownika Wydziału Nauki, Oświaty i Kultury KC WSPR Mihály Kornidesz’a — prawej ręki Wicepremiera, członka Biura Politycznego i sekretarza KC WSPR György Aczéla. Ponieważ Mihály Kornidesz[257][258] zlekceważył wyrok sądowy stwierdzający bezprawność jego czynu[259][260][261][262][263][264][265][266][267][268], a nawet wniósł do sądu fałszywy dokument, Roland Antoniewicz postanowił wziąść rewanż. Dzięki szeroko zakrojonej pomocy swoich przyjaciół-opozycjonistów, dokonuje bezkrwawego zamachu na Mihálya Kornidesza, który po upływie pół roku zostaje zwolniony z funkcji Prezesa MTV i członka KC WSPR i mianowany Ambasadorem WRL w Korei Północnej, a potem w Tiranie, co oznaczało dla niego koniec kariery partyjno-państwowej. Incydent ten wywołuje efekt domino: wkrótce podobny los spotyka jego szefa György Aczéla, a potem większość członków ówczesnego Biura Politycznego WSPR, szereg członków KC partii, Rady Prezydialnej WRL oraz posłów do Parlamentu, co prowadzi do upadku władzy János Kádára, a w końcu do upadku komuny na Węgrzech i dojścia do władzy opozycji na czele z kuzynem Rolanda — Premierem dr.József Antallem juniorem, który z kolei wypowiedział członkowstwo Węgier w Układzie Warszawskim i RWPG, przez co dochodzi do zawalenia się całego “światowego systemu komunistycznego” i Związku Sowieckiego[269]. Rozwścieczeni komuniści przy aktywnej współpracy bezpieki i ściśle kontrolowanych przez nią mediów, w 1988 r rozpętują przeciwko Rolandowi szeroko zakrojoną wieloletnią kampanię zniesławiającą, spod której mógł wyłamać się dopiero w 2010 r — po zwycięstwie prawicy w wyborach oraz dojścia do władzy większościowego prawicowego II rządu Premiera Viktor Orbána i upadku dyktatury za komuny byłego szefa węgierskiego komsomołu — KISZ, do 2010 prezesa postkomunistycznej WPS — Premiera Ferenc Gyurcsánya.[270][271]
W przededniu upadku komuny na Węgrzech wczesną jesienią 1988 r, kiedy Roland Antoniewicz z ramienia Węgiersko-Polskiego Akademickiego Związku Krajoznawczego zasiadał w obradach Okrągłego Stołu jako „trzecia strona”, dokonano przeciwko niemu bardzo podłe prowokacje przy współudziale znanego terrorysty, majora bolszewickiego SS — Gwardii Robotniczej (Munkásőrség) oraz adiutanta głównodowodzącego — wychowanka i przyjaciela światowego terrorysty Ilich Ramírez Sáncheza (bandycki pseudonim „Szakal”, „Carlos”), absolwenta sowieckich i węgierskich studiów KGB, agenta bezpieki: Györgya Eduárdó Rózsy-Floresa, w mediach jawnie posądzając jego o sprawy sfingowane przez bezpiekę. I chociaż Roland Antoniewicz przebywał wtedy w PRL, organizując obozy sportowo-krajoznawcze dla ponad 2000 węgierskich studentów zapalonych do poznania Polski „żyjącej w solidarnościowej gorączce”[272][273], po jego powrocie do Budapesztu jeszcze na lotnisku pobito i okaleczono, powodując jemu poważne rany gojące się ponad miesiąc[274]. Wykorzystując to, pod wpływem strasznych bólów, bezpieka zmusiła Rolanda Antoniewicza do podpisania skleconych przez nią „zeznań”. Potem sprawę w trybie przyspieszonym skierowano do sądu i przekazano do „rozpatrzenia” swojej osobie[275]. Chociaż na będący podstawą ostatniego procesu koncepcyjnego WRL „pisemny dowód” — “corpus delicti“, nawet biegły sądowy nie potrafił stwierdzić, czy napisano go na maszynie do pisania Rolanda Antoniewicza, czy też raczej wiceministra SW kierującego bezpieką[276][277] i nie wysłuchano żadnych świadków Rolanda Antoniewicza, którzy natychmiast gremialnie storpedowaliby bujdy na resorach wyhodowane przez bezpiekę, a jedyny świadek esbeckiego prokuratora powiedziała „otrzymałam pisemne groźby: jeżeli nie będę popierać teorię winy oskarżonego, będzie źle”, a sędzia nieroztropnie załączył do akt pisemne dowody szantażu bezpieki — Rolanda Antoniewicza skazano w tym procesie koncepcyjnym na karę kilku lat wiezienia w zawieszeniu, przez długie lata nie dopuszczając go do głosu. Celem tej esbeckiej prowokacji było odwrócenie uwagi publicznej od faktu przelinienia WSPR w WPS, gdzie na Zjeździe Inauguracyjnym nie tylko wspomniany terrorysta György Eduárdó Rózsa-Flores był członkiem Biura Prasowego, ale także inne dziennikarzyny esbeckie, którzy najwięcej szczekali zniesławiające bujdy na resorach na Rolanda Antoniewicza i złośliwie komentowali niedokonane przez niego „przestępstwo”. [278][279][280][281][282][283][284][285][286][287][288]
Roland von Bagratuni jako lektor w kościele — z lewej ks.Paweł Leszkowski
Roland von Bagratuni jako ministrant w kaplicy Kis Regnum Marianum w Budapeszcie — pośrodku Prowincjał zakonu OO Dominkanów O.hr.Zsigmond Dóczy, z prawej ks.hr.István Keglevich
Swego czasu Roland von Bagratuni redagował Wikipedię w języku polskim[663] czeskim[664] węgierskim[665]
pijar O.Károly Dragosz – do śmierci proboszcz polskiej parafii na Kőbánya w Budapeszcie, w czasie II wojny światowej budapeszteński przeor i dyrektor gimnazjum OO Pijarów w Budapeszce, 19.III-1944 r połączył więzami małżeńskimi rodziców Rolanda, w marcu 1946 r ochrzcił Rolanda, a w 1967 połączył więzami małżeńskimi Rolanda i jego małżonkę Magdolnę.[666]
Filmszem, (Budapeszt) 1983/10. „Borostyánkő és őszinteség“
Magyar Nemzet, (Budapeszt) 1975 május 16. „Folyóiratszemle.Valóság.Lengyelek Magyarországon.“
Zdzisław Antoniewicz: „Rozbitkowie na Węgrzech.Wspomnienia z lat 1939-1946.“ Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1987 строн 316 ISBN-83-205-3801-7
„Barátok a bajban. Lengyel menekültek Magyarországon 1939-1945.“ Európa Könyvkiadó, Budapest 1985 (Budapeszt) строн 656 HU ISSN 0209-5165
Barącz, Sadok: Rys dziejów ormiańskich. Tarnopol, Drukiem Józefa Pawłowskiego, 1869.
Barącz, Sadok: Żywoty sławnych Ormian w Polsce. Lwów, 1855.
Gromnicki, T.: Ormianie w Polsce, ich historia, prawa, przywileje. Warszawa, 1889.
Herby rodów polskich — Polish Coats of Arms. Index and List of family Names. London, Orbis Books Ltd, 1990.
Roland Antoniewicz z narażeniem życia (węgierscy esbecy mogli skazać jego na śmierć za “szpiegowstwo”) latami korespondował i współpracował z księciem Jerzym Giedroyciem — wydawcą paryskiej Kultury. Tytł profesora służył zmyleniu bezpieki.
W latach 1964—1967 etatowy pilot wycieczek zagranicznych BTZM “Juventur” oraz Polskiego Biura Podróży “Orbis”. W latach 1973—1979 etatowy archiwista prasowy wydawnictwa Lapkiadó Vállalat, w latach 1979—1980 etatowy asystent reżysera w wytwórni filmów fabularnych Mafilm (od 1968 do 1979 nieetatowy asystent reżysera i II reżyser), w latach 1980—1984 etatowy redaktor-reżyser-reporter w Telewizji Węgierskiej (Magyar Televízió — MTV), w latach 1984—1990 wraca do Lapkiadó Vállalat (później Pallas Lap- és Könyvkiadó Vállalat) na różne stanowiska. Mimo wielokrotnego wnioskowania, z przyczyn politycznych nie otrzymuje nominacji na etat dziennikarski, oraz mimo wielokrotnych wniosków o przyjęcie w poczet członków PRL-owskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL oraz węgierskiego związku dziennikarskiego Magyar Újságírók Országos Szövetsége (MÚOSZ), popartego rekomendacjami wielu znakomitych dziennikarzy i literatów, otrzymuje kategoryczne odmowy[232][233][234][235][236][237][238][239][240]. W latach 1987—2003 zakrystianin, w latach 1988—1998 etatowy działacz różnych antykomunistycznych organizacji społecznych. Od 2003 r na emeryturze.[241]
Po powrocie na Węgry składa egzaminy wstępne na najróżniejsze uczelnie węgierskie, m.inn. na wydział humanistyczny, a potem prawny Uniwersytet im. Loránda Eötvösa w Budapeszcie i na Wyższą Szkołę Teatralno-Filmową w Budapeszcie, uzyskując pierwsze miejsca spośród zakwalifikowanych do przyjęcia. Mimo wybitnych zdolności i bardzo szerokiego zasobu wiedzy encyklopedycznej, ze względów politycznych-kontraselekcyjnych[242] i przynależości do twardej opozycji, przeważnie “z braku miejsca”, nie uzyskuje przyjęcia[243][244][245][246][247]. Jako pracownik Lapkiadó Vállalat, obowiązkowo w latach 1971—1974 ukończył kurs podstawowy Uniwersytetu Wieczorowego Marksizmu-Leninizmu (Marxista-Leninista Esti Egyetem Általános Tagozata). Za namową swoich przyjaciół-czołowych opozycjonistów, kontynuuje tutaj studia na wydziałach filozofii, historii, ekonomii i wiedzy kierowniczej, szczegółowo rozpracowywując system władzy węgierskiej komuny. W latach 1976—1978 składa specjalistyczne egzaminy państwowe i w 1978 r uzyskuje państwowy dyplom magisterski politologa[248][249][250][251][252][253][254][255][256], przez krótki okres czasu redaktor edycji polskiej tygodnika Węgierski Tydzień. W marcu 1985 r na wniosek Biura Politycznego WSPR, jako opozycjonista, autor wielu filmów antyreżymowych, ze skutkiem natychmiastowym zostaje wyrzucony z Magyar Televízió przez nowo mianowanego Prezesa MTV — dotychczasowego kierownika Wydziału Nauki, Oświaty i Kultury KC WSPR Mihály Kornidesz’a — prawej ręki Wicepremiera, członka Biura Politycznego i sekretarza KC WSPR György Aczéla. Ponieważ Mihály Kornidesz[257][258] zlekceważył wyrok sądowy stwierdzający bezprawność jego czynu[259][260][261][262][263][264][265][266][267][268], a nawet wniósł do sądu fałszywy dokument, Roland Antoniewicz postanowił wziąść rewanż. Dzięki szeroko zakrojonej pomocy swoich przyjaciół-opozycjonistów, dokonuje bezkrwawego zamachu na Mihálya Kornidesza, który po upływie pół roku zostaje zwolniony z funkcji Prezesa MTV i członka KC WSPR i mianowany Ambasadorem WRL w Korei Północnej, a potem w Tiranie, co oznaczało dla niego koniec kariery partyjno-państwowej. Incydent ten wywołuje efekt domino: wkrótce podobny los spotyka jego szefa György Aczéla, a potem większość członków ówczesnego Biura Politycznego WSPR, szereg członków KC partii, Rady Prezydialnej WRL oraz posłów do Parlamentu, co prowadzi do upadku władzy János Kádára, a w końcu do upadku komuny na Węgrzech i dojścia do władzy opozycji na czele z kuzynem Rolanda — Premierem dr.József Antallem juniorem, który z kolei wypowiedział członkowstwo Węgier w Układzie Warszawskim i RWPG, przez co dochodzi do zawalenia się całego “światowego systemu komunistycznego” i Związku Sowieckiego[269]. Rozwścieczeni komuniści przy aktywnej współpracy bezpieki i ściśle kontrolowanych przez nią mediów, w 1988 r rozpętują przeciwko Rolandowi szeroko zakrojoną wieloletnią kampanię zniesławiającą, spod której mógł wyłamać się dopiero w 2010 r — po zwycięstwie prawicy w wyborach oraz dojścia do władzy większościowego prawicowego II rządu Premiera Viktor Orbána i upadku dyktatury za komuny byłego szefa węgierskiego komsomołu — KISZ, do 2010 prezesa postkomunistycznej WPS — Premiera Ferenc Gyurcsánya.[270][271]
W przededniu upadku komuny na Węgrzech wczesną jesienią 1988 r, kiedy Roland Antoniewicz z ramienia Węgiersko-Polskiego Akademickiego Związku Krajoznawczego zasiadał w obradach Okrągłego Stołu jako „trzecia strona”, dokonano przeciwko niemu bardzo podłe prowokacje przy współudziale znanego terrorysty, majora bolszewickiego SS — Gwardii Robotniczej (Munkásőrség) oraz adiutanta głównodowodzącego — wychowanka i przyjaciela światowego terrorysty Ilich Ramírez Sáncheza (bandycki pseudonim „Szakal”, „Carlos”), absolwenta sowieckich i węgierskich studiów KGB, agenta bezpieki: Györgya Eduárdó Rózsy-Floresa, w mediach jawnie posądzając jego o sprawy sfingowane przez bezpiekę. I chociaż Roland Antoniewicz przebywał wtedy w PRL, organizując obozy sportowo-krajoznawcze dla ponad 2000 węgierskich studentów zapalonych do poznania Polski „żyjącej w solidarnościowej gorączce”[272][273], po jego powrocie do Budapesztu jeszcze na lotnisku pobito i okaleczono, powodując jemu poważne rany gojące się ponad miesiąc[274]. Wykorzystując to, pod wpływem strasznych bólów, bezpieka zmusiła Rolanda Antoniewicza do podpisania skleconych przez nią „zeznań”. Potem sprawę w trybie przyspieszonym skierowano do sądu i przekazano do „rozpatrzenia” swojej osobie[275]. Chociaż na będący podstawą ostatniego procesu koncepcyjnego WRL „pisemny dowód” — “corpus delicti“, nawet biegły sądowy nie potrafił stwierdzić, czy napisano go na maszynie do pisania Rolanda Antoniewicza, czy też raczej wiceministra SW kierującego bezpieką[276][277] i nie wysłuchano żadnych świadków Rolanda Antoniewicza, którzy natychmiast gremialnie storpedowaliby bujdy na resorach wyhodowane przez bezpiekę, a jedyny świadek esbeckiego prokuratora powiedziała „otrzymałam pisemne groźby: jeżeli nie będę popierać teorię winy oskarżonego, będzie źle”, a sędzia nieroztropnie załączył do akt pisemne dowody szantażu bezpieki — Rolanda Antoniewicza skazano w tym procesie koncepcyjnym na karę kilku lat wiezienia w zawieszeniu, przez długie lata nie dopuszczając go do głosu. Celem tej esbeckiej prowokacji było odwrócenie uwagi publicznej od faktu przelinienia WSPR w WPS, gdzie na Zjeździe Inauguracyjnym nie tylko wspomniany terrorysta György Eduárdó Rózsa-Flores był członkiem Biura Prasowego, ale także inne dziennikarzyny esbeckie, którzy najwięcej szczekali zniesławiające bujdy na resorach na Rolanda Antoniewicza i złośliwie komentowali niedokonane przez niego „przestępstwo”. [278][279][280][281][282][283][284][285][286][287][288]
Roland von Bagratuni jako lektor w kościele — z lewej ks.Paweł Leszkowski
Roland von Bagratuni jako ministrant w kaplicy Kis Regnum Marianum w Budapeszcie — pośrodku Prowincjał zakonu OO Dominkanów O.hr.Zsigmond Dóczy, z prawej ks.hr.István Keglevich
Swego czasu Roland von Bagratuni redagował Wikipedię w języku polskim[663] czeskim[664] węgierskim[665]
pijar O.Károly Dragosz – do śmierci proboszcz polskiej parafii na Kőbánya w Budapeszcie, w czasie II wojny światowej budapeszteński przeor i dyrektor gimnazjum OO Pijarów w Budapeszce, 19.III-1944 r połączył więzami małżeńskimi rodziców Rolanda, w marcu 1946 r ochrzcił Rolanda, a w 1967 połączył więzami małżeńskimi Rolanda i jego małżonkę Magdolnę.[666]
Filmszem, (Budapeszt) 1983/10. „Borostyánkő és őszinteség“
Magyar Nemzet, (Budapeszt) 1975 május 16. „Folyóiratszemle.Valóság.Lengyelek Magyarországon.“
Zdzisław Antoniewicz: „Rozbitkowie na Węgrzech.Wspomnienia z lat 1939-1946.“ Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1987 строн 316 ISBN-83-205-3801-7
„Barátok a bajban. Lengyel menekültek Magyarországon 1939-1945.“ Európa Könyvkiadó, Budapest 1985 (Budapeszt) строн 656 HU ISSN 0209-5165
Barącz, Sadok: Rys dziejów ormiańskich. Tarnopol, Drukiem Józefa Pawłowskiego, 1869.
Barącz, Sadok: Żywoty sławnych Ormian w Polsce. Lwów, 1855.
Gromnicki, T.: Ormianie w Polsce, ich historia, prawa, przywileje. Warszawa, 1889.
Herby rodów polskich — Polish Coats of Arms. Index and List of family Names. London, Orbis Books Ltd, 1990.
Roland Antoniewicz z narażeniem życia (węgierscy esbecy mogli skazać jego na śmierć za “szpiegowstwo”) latami korespondował i współpracował z księciem Jerzym Giedroyciem — wydawcą paryskiej Kultury. Tytł profesora służył zmyleniu bezpieki.
W latach 1964—1967 etatowy pilot wycieczek zagranicznych BTZM “Juventur” oraz Polskiego Biura Podróży “Orbis”. W latach 1973—1979 etatowy archiwista prasowy wydawnictwa Lapkiadó Vállalat, w latach 1979—1980 etatowy asystent reżysera w wytwórni filmów fabularnych Mafilm (od 1968 do 1979 nieetatowy asystent reżysera i II reżyser), w latach 1980—1984 etatowy redaktor-reżyser-reporter w Telewizji Węgierskiej (Magyar Televízió — MTV), w latach 1984—1990 wraca do Lapkiadó Vállalat (później Pallas Lap- és Könyvkiadó Vállalat) na różne stanowiska. Mimo wielokrotnego wnioskowania, z przyczyn politycznych nie otrzymuje nominacji na etat dziennikarski, oraz mimo wielokrotnych wniosków o przyjęcie w poczet członków PRL-owskiego Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich i Stowarzyszenia Dziennikarzy PRL oraz węgierskiego związku dziennikarskiego Magyar Újságírók Országos Szövetsége (MÚOSZ), popartego rekomendacjami wielu znakomitych dziennikarzy i literatów, otrzymuje kategoryczne odmowy[232][233][234][235][236][237][238][239][240]. W latach 1987—2003 zakrystianin, w latach 1988—1998 etatowy działacz różnych antykomunistycznych organizacji społecznych. Od 2003 r na emeryturze.[241]
Po powrocie na Węgry składa egzaminy wstępne na najróżniejsze uczelnie węgierskie, m.inn. na wydział humanistyczny, a potem prawny Uniwersytet im. Loránda Eötvösa w Budapeszcie i na Wyższą Szkołę Teatralno-Filmową w Budapeszcie, uzyskując pierwsze miejsca spośród zakwalifikowanych do przyjęcia. Mimo wybitnych zdolności i bardzo szerokiego zasobu wiedzy encyklopedycznej, ze względów politycznych-kontraselekcyjnych[242] i przynależości do twardej opozycji, przeważnie “z braku miejsca”, nie uzyskuje przyjęcia[243][244][245][246][247]. Jako pracownik Lapkiadó Vállalat, obowiązkowo w latach 1971—1974 ukończył kurs podstawowy Uniwersytetu Wieczorowego Marksizmu-Leninizmu (Marxista-Leninista Esti Egyetem Általános Tagozata). Za namową swoich przyjaciół-czołowych opozycjonistów, kontynuuje tutaj studia na wydziałach filozofii, historii, ekonomii i wiedzy kierowniczej, szczegółowo rozpracowywując system władzy węgierskiej komuny. W latach 1976—1978 składa specjalistyczne egzaminy państwowe i w 1978 r uzyskuje państwowy dyplom magisterski politologa[248][249][250][251][252][253][254][255][256], przez krótki okres czasu redaktor edycji polskiej tygodnika Węgierski Tydzień. W marcu 1985 r na wniosek Biura Politycznego WSPR, jako opozycjonista, autor wielu filmów antyreżymowych, ze skutkiem natychmiastowym zostaje wyrzucony z Magyar Televízió przez nowo mianowanego Prezesa MTV — dotychczasowego kierownika Wydziału Nauki, Oświaty i Kultury KC WSPR Mihály Kornidesz’a — prawej ręki Wicepremiera, członka Biura Politycznego i sekretarza KC WSPR György Aczéla. Ponieważ Mihály Kornidesz[257][258] zlekceważył wyrok sądowy stwierdzający bezprawność jego czynu[259][260][261][262][263][264][265][266][267][268], a nawet wniósł do sądu fałszywy dokument, Roland Antoniewicz postanowił wziąść rewanż. Dzięki szeroko zakrojonej pomocy swoich przyjaciół-opozycjonistów, dokonuje bezkrwawego zamachu na Mihálya Kornidesza, który po upływie pół roku zostaje zwolniony z funkcji Prezesa MTV i członka KC WSPR i mianowany Ambasadorem WRL w Korei Północnej, a potem w Tiranie, co oznaczało dla niego koniec kariery partyjno-państwowej. Incydent ten wywołuje efekt domino: wkrótce podobny los spotyka jego szefa György Aczéla, a potem większość członków ówczesnego Biura Politycznego WSPR, szereg członków KC partii, Rady Prezydialnej WRL oraz posłów do Parlamentu, co prowadzi do upadku władzy János Kádára, a w końcu do upadku komuny na Węgrzech i dojścia do władzy opozycji na czele z kuzynem Rolanda — Premierem dr.József Antallem juniorem, który z kolei wypowiedział członkowstwo Węgier w Układzie Warszawskim i RWPG, przez co dochodzi do zawalenia się całego “światowego systemu komunistycznego” i Związku Sowieckiego[269]. Rozwścieczeni komuniści przy aktywnej współpracy bezpieki i ściśle kontrolowanych przez nią mediów, w 1988 r rozpętują przeciwko Rolandowi szeroko zakrojoną wieloletnią kampanię zniesławiającą, spod której mógł wyłamać się dopiero w 2010 r — po zwycięstwie prawicy w wyborach oraz dojścia do władzy większościowego prawicowego II rządu Premiera Viktor Orbána i upadku dyktatury za komuny byłego szefa węgierskiego komsomołu — KISZ, do 2010 prezesa postkomunistycznej WPS — Premiera Ferenc Gyurcsánya.[270][271]
W przededniu upadku komuny na Węgrzech wczesną jesienią 1988 r, kiedy Roland Antoniewicz z ramienia Węgiersko-Polskiego Akademickiego Związku Krajoznawczego zasiadał w obradach Okrągłego Stołu jako „trzecia strona”, dokonano przeciwko niemu bardzo podłe prowokacje przy współudziale znanego terrorysty, majora bolszewickiego SS — Gwardii Robotniczej (Munkásőrség) oraz adiutanta głównodowodzącego — wychowanka i przyjaciela światowego terrorysty Ilich Ramírez Sáncheza (bandycki pseudonim „Szakal”, „Carlos”), absolwenta sowieckich i węgierskich studiów KGB, agenta bezpieki: Györgya Eduárdó Rózsy-Floresa, w mediach jawnie posądzając jego o sprawy sfingowane przez bezpiekę. I chociaż Roland Antoniewicz przebywał wtedy w PRL, organizując obozy sportowo-krajoznawcze dla ponad 2000 węgierskich studentów zapalonych do poznania Polski „żyjącej w solidarnościowej gorączce”[272][273], po jego powrocie do Budapesztu jeszcze na lotnisku pobito i okaleczono, powodując jemu poważne rany gojące się ponad miesiąc[274]. Wykorzystując to, pod wpływem strasznych bólów, bezpieka zmusiła Rolanda Antoniewicza do podpisania skleconych przez nią „zeznań”. Potem sprawę w trybie przyspieszonym skierowano do sądu i przekazano do „rozpatrzenia” swojej osobie[275]. Chociaż na będący podstawą ostatniego procesu koncepcyjnego WRL „pisemny dowód” — “corpus delicti“, nawet biegły sądowy nie potrafił stwierdzić, czy napisano go na maszynie do pisania Rolanda Antoniewicza, czy też raczej wiceministra SW kierującego bezpieką[276][277] i nie wysłuchano żadnych świadków Rolanda Antoniewicza, którzy natychmiast gremialnie storpedowaliby bujdy na resorach wyhodowane przez bezpiekę, a jedyny świadek esbeckiego prokuratora powiedziała „otrzymałam pisemne groźby: jeżeli nie będę popierać teorię winy oskarżonego, będzie źle”, a sędzia nieroztropnie załączył do akt pisemne dowody szantażu bezpieki — Rolanda Antoniewicza skazano w tym procesie koncepcyjnym na karę kilku lat wiezienia w zawieszeniu, przez długie lata nie dopuszczając go do głosu. Celem tej esbeckiej prowokacji było odwrócenie uwagi publicznej od faktu przelinienia WSPR w WPS, gdzie na Zjeździe Inauguracyjnym nie tylko wspomniany terrorysta György Eduárdó Rózsa-Flores był członkiem Biura Prasowego, ale także inne dziennikarzyny esbeckie, którzy najwięcej szczekali zniesławiające bujdy na resorach na Rolanda Antoniewicza i złośliwie komentowali niedokonane przez niego „przestępstwo”. [278][279][280][281][282][283][284][285][286][287][288]
Roland von Bagratuni jako lektor w kościele — z lewej ks.Paweł Leszkowski
Roland von Bagratuni jako ministrant w kaplicy Kis Regnum Marianum w Budapeszcie — pośrodku Prowincjał zakonu OO Dominkanów O.hr.Zsigmond Dóczy, z prawej ks.hr.István Keglevich
Swego czasu Roland von Bagratuni redagował Wikipedię w języku polskim[663] czeskim[664] węgierskim[665]
pijar O.Károly Dragosz – do śmierci proboszcz polskiej parafii na Kőbánya w Budapeszcie, w czasie II wojny światowej budapeszteński przeor i dyrektor gimnazjum OO Pijarów w Budapeszce, 19.III-1944 r połączył więzami małżeńskimi rodziców Rolanda, w marcu 1946 r ochrzcił Rolanda, a w 1967 połączył więzami małżeńskimi Rolanda i jego małżonkę Magdolnę.[666]
Filmszem, (Budapeszt) 1983/10. „Borostyánkő és őszinteség“
Magyar Nemzet, (Budapeszt) 1975 május 16. „Folyóiratszemle.Valóság.Lengyelek Magyarországon.“
Zdzisław Antoniewicz: „Rozbitkowie na Węgrzech.Wspomnienia z lat 1939-1946.“ Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, Warszawa 1987 строн 316 ISBN-83-205-3801-7
„Barátok a bajban. Lengyel menekültek Magyarországon 1939-1945.“ Európa Könyvkiadó, Budapest 1985 (Budapeszt) строн 656 HU ISSN 0209-5165
Barącz, Sadok: Rys dziejów ormiańskich. Tarnopol, Drukiem Józefa Pawłowskiego, 1869.
Barącz, Sadok: Żywoty sławnych Ormian w Polsce. Lwów, 1855.
Gromnicki, T.: Ormianie w Polsce, ich historia, prawa, przywileje. Warszawa, 1889.
Herby rodów polskich — Polish Coats of Arms. Index and List of family Names. London, Orbis Books Ltd, 1990.
Antoniewicz Roland — Roland von Bagratuni
Igen rágalmaztak! Minden jobboldali párt, jobboldali ellenzéki személy számukra “szélsőjobboldali”, “fasiszta”, “náci” volt! Bagoly mondta verébnek! Ezekkel a címkékkel látták el az FKgP-t, az MDF-t, a MIÉP-et, a Jobbikot, a FIDESZT, még a KDNP-t is! Csak a velük házasságra lépett SZDSZ-t kímélték meg ettől a jelzőtől. Na meg az abból Főnixként újratermett LMP-t.
Lengyelek. A magyarok számára barátok. Az igazi magyarok számára. A kommunisták úgy félnek tőlük, mint az ördög a szenteltvíztől! Na ná! Mert a lengyel az mindig barát marad! A legnehezebb időkben is! És a magyar is ha a lengyel testvér kerül nehéz helyzetbe! Csak éppen valahogyan Antoniewicz Roland volt az, akin melléfogtak! Mert a Gyurcsány féle hazudozó mocsok jól félrevezette őket!
